بررسی اثر ضددردی کورکومین، ماده مؤثر زردچوبه، در موش صحرایی دیابتی و ارزیابی نقش پراکسیداسیون لیپیدی

هدف: در این مطالعه اثر ضد دردی کورکومین در موش‏های صحرایی دیابتی در دو آزمون فرمالین و غوطه‏ور کردن دم در آب داغ بررسی شد. مواد و روش‏ها: موش‏های صحرایی به شش گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین، دیابتی، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کورکومین (10 و 50 میلی‏گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. کورکومین 7 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به‏مدت 5 هفته تجویز شد. نتایج: تیمار با کورکومین در دوز بالا موجب کاهش معنی‏دار در نمرات درد موش‏های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (05/0p<). تزریق سدیم سالیسیلات نیز موجب کاهش معنی‏دار درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین شد (05/0p<). به علاوه؛ در گروه دیابتی یک کاهش معنی‏دار در مدت زمان تأخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (01/0p<) و تیمار موش‏های دیابتی با کورکومین در دوز بالا موجب افزایش معنی‏دار این زمان تأخیر در مقایسه با گروه دیابتی شد (05/0p<). همچنین موش‏های دیابتی افزایش معنی‏داری را در سطح سرمی مالون دی آلدئید (01/0>p) نشان دادند و تیمار با کورکومین در دوز بالا میزان مالون دی آلدئید را به‏صورت معنی‏دار کاهش داد (05/0>p). نتیجه‏گیری: تجویز کورکومین موجب کاهش شدت احساس درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در موش‏های دیابتی می‏شود و آستانه درد حرارتی را افزایش می‏دهد و بخشی از آثار سودمند آن از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی اعمال می‏شود.